اعدام

 

شب خسته ازیه تکرار روزمره
روز با تو تا طی شه این شب مسخره

 

یکی و گاهی می دیدیم و می گفتیم پدر
پدر ولی وقتی تا وقتی زنده س پدر

 

بعد مادر موند و لباسای چرک مردم
من تو یه گله گرگ و تو کوچه ها گم

 

سهم داداش از دنیامون اعتیاد بود
همه تو سختی بودیم واسه اون زیاد بود

 

بس نبود واسه یه لقمه نون تو سری خوردن
همه چی رفت جز آبرو که اونم بردن

 

کسی خواهرمو ندید دوباره تو محله
من واسه چی زنده بودم این بود مسئله

 

که شاید این زندگی ورق بخوره
به جایی برسم دیگه عرق نسره

 

از پیشونی و شرمی که تو چشامه
ولی کی می دونست آخر عاقبت اعدامه

 

که صدا به داد ما نرسیده خفه شد
قانون یه خیابونه که یه طرفه شد

 

هرچی جرممه بگو حبسشو می کشم
من هرچی می کشم از همین اجتماع می کشم

 

وقتی رای می خوان کسایی مث امثال منو
با یه کیلو برنج میخرن و می ندازن جلو

 

سی ساله که کوچه خاکیامون خاکی ان

آسفالت خوبه ،خوبه اما واسه مردن

 

که کسی مث منو جلو روت دار بزنن
یه مشت مریضم واستادن تخمه بشکنن

 

که فیلم بگیری وقتی یکی جون می کنه
دس مریزاد این مرام یه هموطنه

 

که نه مرگ منو و این دار صلوات داره
امروز من اینجام و فردا سر تو بالا داره

 

مث جون کندن زندگیمو تمام لحظه هام
منمو بغضامو اشکامو درد تنهاییام

 

منمو حس بی کسی و از غم پرپر شدن
این یه حقیقت تلخ که دارم از پا در میام

 

من بالا دارم چون کسی منو نفهمید
این همه چش بود ولی کسی منو ندید

 

من نماد یه ملت رو به انحطاطم 
وقتی مرگ میشه جریمه ی انضباطم

 

بالا دار حتی فرصتی واسه نصیحت نی
ما که میریم اما تو میمونی این نصیحت نی

 

ما که داریم میریم فقط تو رو جون مولا
اون بچه رو نیار واسه ی تماشا

 

نزار از الان ذهنش درگیر دار شه
نزار این صحنه روی مغزش سوار شه

 

اونم فردا وقتی که فشار بش بیاد
اونم وقتی بزرگ شد و حقشو بخواد

 

اونم وقتی عصبی شد از بدی اوضاع 
زور میشه منطقش توی اجتماع

 

اونم میگه چون همه بدن اونم بد میشه
توی کنکور بد زندگی رد می شه

 

ما بد بودیم اجتماع از ما بد تر بود 
نجنبی میزندت زمین خیلی زود

 

هرکدوم ما که یه جوری داریم میریم فنا
اون بالاییا خوشحال ترم میشن دادا

 

ما که رفتیم اما تو یکی مثل من نباش
تیزی رو بزار زمین قلم بردار بجاش

 

حالا منم و اینجا و چشای تو، طناب دار
بکش صندلی رو از زیر پام سرکار

 

مث جون کندن زندگیمو تمام لحظه هام
منمو بغضامو اشکامو درد تنهاییام

 

منمو حس بی کسی و از غم پرپر شدن
این یه حقیقت تلخ که دارم از پا در میام